Want ik ben vrij

Merk jij dat ook? Dat veel mensen van alles ‘moeten’ en jij vooral van hun? Ik moet eerst nog dit, jij moet dat doen. Het gaat (ongemerkt) de hele dag door. Zo zetten we onszelf en elkaar vast.

Van wie moet er wat? 

Want, van wie ‘moet’ dat eigenlijk allemaal? Is dat van mijn stemmetjes in mijn hoofd? Dat wil zeggen van mijn geïnternaliseerde ouders? Moet het van mijzelf? Of moet het omdat ik denk dat anderen denken dat ik het ‘moet’? 

Ik heb inmiddels geleerd dat ‘moeten’ in mezelf over iets ouds, aangeleerde normen en waarden en (voor-) oordelen  gaat. Als ik van anderen iets moet, dan zegt dat vooral iets over hun. Over hoe zij tegen de wereld en zichzelf aankijken. Het gaat over de beelden, patronen en overtuigingen die we in de opvoeding en scholing meegekregen hebben. 

Het refrein van het nummer ’Pa’ van Doe Maar illustreert dat voor mij goed: ”… Blijf niet hangen, recht naar huis toe, spreek met twee woorden. Stel je netjes voor, eet zoals het hoort en zeg U.” Bijna de exacte woorden hoorde ik vroeger ook. En ongetwijfeld heb ik die tegen mijn kinderen gebruikt, voordat ik dat door had en zelf vrijer werd.

Gebeurt er een ramp?

Een eerste check als ik het woord ‘moeten’ hoor is me realiseren dat ik vrij ben, ik niets moet. Dat iets misschien handig of verstandig is om te doen, dat we een afspraak kunnen maken of dat iemand kennelijk iets wenst, is wat anders. Dat onderzoek ik graag.

Een confronterende checkvraag die ik op mijn werk wel gebruikte was: “Gebeurt er een ramp of gaat iemand dood als het niet nu meteen gedaan wordt? Tegenwoordig zeg ik vaak: “Ik moet helemaal niets!” Dat werkt ook heel goed, want de meeste mensen weten niet eens dat ze het zeggen.

Handige afspraken

Natuurlijk is het handig om een aantal dingen af te spreken. Dan hoeven we het daar niet steeds over eens te worden. Zo zijn bijvoorbeeld regels en wetten bedoeld.  Maar zelfs als je een arbeidscontract hebt of een opdrachtgever ‘moet’ je niets. Je bent binnen de kaders vrij om je werk te doen hoe, wanneer en met wie je wilt.

Moeten zit van binnen

Zoals gezegd zit ‘iets moeten’ diep. Het is ons met de paplepel ingegoten. Het is vanuit angst ingegeven. Angst om uit de groep of, vroeger, uit je ouderlijke gezin te vallen.  Als je er eenmaal alert op wordt dan kun je het veranderen en je afvragen wat je echt wilt doen.

Want alles wat ik denk, doe en voel is mijn verantwoordelijkheid. Niet die van een ander. En andersom ook: ik ben niet verantwoordelijk voor de ander. Dat realiserend kan ik ieder moment kiezen hoe ik daar mee om ga. 

Van moeten naar (zelf) weten

Ook je weten zit ergens van binnen. Onder en naast al die conditionering. Net als de onvoorwaardelijke liefde en verbondenheid.

Jij en ik zijn vrij om te doen en laten wat we willen. Te leven en werken zoals we willen. Dan bedoel ik niet vanuit hebzucht of ego of wrok -niet vanuit angst dus. Maar vanuit dat diepere weten, liefde en verbondenheid.

Door dat vrije gevoel en innerlijke weten te volgen zorg ik  goed voor mezelf en daarmee voor het grotere geheel.

Dus je hoeft me niet te vertellen wat ik moet 

Dat weet ik zelf wel. En als ik het niet weet, dan vraag ik het wel.

Hoe zit dat bij jou? wat moet jij nog allemaal en van wie?

Ontwikkeld door: PiWeb